Kepantasan dan skala ialah kunci kepada pengurangan COVID-19, disebabkan sifat risiko pandemik yang berekor gemuk dan pertumbuhan pesat jangkitan COVID-19.[1] Untuk mitigasi menjadi berkesan, (a) rantaian penularan mesti diputuskan secepat mungkin melalui saringan dan pembendungan, (b) penjagaan kesihatan mesti tersedia untuk menyediakan keperluan mereka yang dijangkiti, dan (c) kontingensi mesti ada untuk membolehkan pelancaran berkesan (a) dan (b).
Sebahagian daripada menguruskan wabak penyakit berjangkit ialah cuba melambatkan dan mengurangkan kemuncak wabak, yang dikenali sebagai meratakan keluk wabak.[2] Ini mengurangkan risiko perkhidmatan kesihatan terbeban dan menyediakan lebih banyak masa untuk vaksin dan rawatan dibangunkan.[2] Intervensi bukan farmaseutikal yang boleh menguruskan wabak termasuk langkah pencegahan peribadi seperti kebersihan tangan, memakai topeng muka dan kuarantin diri; langkah komuniti yang bertujuan untuk menjauhkan diri secara fizikal seperti menutup sekolah dan membatalkan acara perhimpunan besar-besaran; penglibatan komuniti untuk menggalakkan penerimaan dan penyertaan dalam campur tangan tersebut; serta langkah-langkah alam sekitar seperti pembersihan permukaan.[6] Ia juga telah dicadangkan bahawa menambah baik pengudaraan dan menguruskan tempoh pendedahan boleh mengurangkan penghantaran.[7][8]
^ abcd"How will country-based mitigation measures influence the course of the COVID-19 epidemic?". Lancet. 395 (10228): 931–934. March 2020. doi:10.1016/S0140-6736(20)30567-5. PMC7158572. PMID32164834. A key issue for epidemiologists is helping policy makers decide the main objectives of mitigation—e.g. minimising morbidity and associated mortality, avoiding an epidemic peak that overwhelms health-care services, keeping the effects on the economy within manageable levels, and flattening the epidemic curve to wait for vaccine development and manufacture on scale and antiviral drug therapies.